Publiczna Szkoła Podstawowa

Kiedy nauczyciel zaczyna poszukiwać nowych metod pracy z uczniami, myśląc  o wprowadzeniu innowacji pedagogicznej, punktem wyjścia takich twórczych poszukiwań jest zazwyczaj wewnętrzna potrzeba realizacji nie tylko własnych planów, pomysłów, przemyśleń czy oddziaływań względem uczniów. Nie są to też wymogi i względy formalne określone przez prawo oświatowe, ale raczej pragnienie realizacji pasji czy wdrożenia w życie marzeń związanych z własną wizją edukacji, na przykład nauki poprzez sztukę. W szkolnej rzeczywistości połączenie pedagogicznej pasji, dziecięcego talentu  i nieograniczonej wyobraźnia także koniecznych formalności może przynieść satysfakcjonujący efekt będący realną korzyścią dla wielu podmiotów: nauczyciela, ucznia, rodzica i szkoły.

Poszukiwanie nowych form aktywności z perspektywy długoletniej pracy pedagogicznej jest dla nauczyciela ożywcze i nieschematyczne, to wyższy etap zaangażowania, który nie pozwala na popadanie w rutynę i daje okazję do snucia refleksji nad własną pracą w świetle nowego wyzwania.    Rosnące wymagania wobec siebie i otoczenia wpływają na podejmowanie przez nauczycieli decyzji dotyczących inspirujących zmian w zakresie doboru, układu i stopnia złożoności zadań proponowanych na kolejne spotkania z uczniami. Stanowią też impuls do wprowadzania ciekawych propozycji realizacyjnych przy założeniu stałego odniesienia do zamierzonych celów dydaktyczno-wychowawczych. Wychodząc z założenia, że nauka może bawić, a dziecięca wyobraźnia połączona z aktywizującymi metodami i formami pracy wszechstronnie rozwija, pozwalamy uczniowi na zdobywanie wiadomości i umiejętności w sposób niekonwencjonalny, a tym samym skutecznie poprawiamy jakość pracy szkoły. Zanim jednak metoda pracy wieloaspektowym przekładem intersemiotycznym na lekcjach języka polskiego zostanie formalnie nazwana w naszej szkole innowacją pedagogiczną, uczniowie klasy czwartej, zafascynowani wizją narnijskiego świata Clive’a Staplesa Lewisa, wcielili się w lekturowe postacie, tworząc własną adaptację oraz interpretację dzieła, także w aspekcie otwartego zakończenia. Kreując nowych bohaterów: Łucje, Zuzanny, Edmundów  i Piotrów uczniowie wspaniale bawili się tekstem kultury, angażując do własnej reżyserii także swoich bliskich, którym nie brakowało pomysłów na kostiumy i charakterologię postaci  z baśniowej powieści.
     tekst: M. Lasota